به گزارش روابط عمومی فرمانداری ارومیه، علی نکویی‌فرد با بیان اینکه  ۷۴۸ تُن سیست در دریاچه ارومیه موجود است افزود: حداکثر ۱۰ درصد از این میزان یعنی حدود ۵۲ تُن را می‌توان از دریاچه ارومیه آرتمیا برداشت کرد و با این میزان برداشت ۹۰ درصد نیاز کشور به این محصول تأمین می شود. 

وی با اشاره به علت برداشت حداکثر 10 درصد ارتمیا موجود در دریاچه گفت: میزان تولیدات و ذخایر یکساله در تمام منابع آبی بررسی می شود و حداکثر می توان 10 درصد از میزان ذخایر آبزی موجود را برای جلوگیری از آسیب به چرخه حیات آبزی برداشت کرد که برداشت آرتمیا در دریاچه ارومیه نیز از این قاعده مستثنی نیست.  

وی با اشاره به واردات سالانه ۷۰ تن آرتمیا و نیاز صنعت شیلات کشور به آن، اضافه کرد: برای واردات هر کیلوگرم از این محصول آبزی‌دوست، ۸۰ تا ۱۰۰ دلار هزینه می‌شود. 

نکویی‌فرد بیان کرد: بر اساس پیش‌بینی‌ها نیاز کشور به تخم آرتمیا در سال جاری به ۷۱ تن می‌رسد و تا ۲ سال آینده باید حدود ۲۶۰ تن سیست یا تخم آرتمیا در اختیار داشته باشیم. 

وی با اشاره به شروع فعالیت در این حوزه، اظهار کرد:  یک واحد حدود ۲۰۰ هکتاری در کرمان و یک واحد ۱۰ هکتاری در منطقه فسندوز میاندوآب در بخش تولید و پرورش آرتمیا فعالیت دارد. 

رئیس مرکز تحقیقات ارتمیای کشور اعلام کرد: در هر هکتار استخر خاکی پرورش آرتمیا 5 تن ذی‌توده آرتمیا و ۱۰۰ کیلو سیست آرتمیا تولید می‌شود. 

نکویی‌فرد با اشاره به اینکه شناسایی ظرفیت‌های پرورش آرتمیا در کشور از اهداف این مرکز است، گفت: به دنبال شناسایی مناطقی هستیم که ظرفیت پرورش آرتمیا با آب‌های نامتعارف را داشته باشد. 

وی تاکید کرد: برای سرمایه‌گذاری در این بخش باید آب مورد نیاز این صنعت به صورت دائمی و مطمئن تأمین شود و در این صورت می‌توان با تولید، نیاز کشور به آرتمیا را تأمین کرد که آب‌های غیرمتعارف بهترین گزینه برای این بخش است. 

رئیس مرکز تحقیقات ارتمیای کشور در خصوص آرتمیای دریاچه ارومیه نیز بیان کرد: این آرتمیا با نام اورمیانا جزء هشت گونه شناسایی شده در دنیاست و یکی از گونه‌های منحصر به فرد به شمار می‌رود. 

نکویی‌فرد با تاکید به اینکه آرتمیا میزان بالای شوری را تحمل می‌کند، گفت: این موجود خوراک آبزیان بوده و در بخش غذای لارو آبزیان بی‌رقیب است. 

وی با بیان اینکه هدف ما تولید آرتمیا در کشور و بی‌نیازی از واردات این محصول است افزود: این ماده غذایی باعث افزایش ایمنی و بقای لارو آبزیان می‌شود و خصوصاً در بخش غذای میگو جایگزینی ندارد.